Κυριακή των Μυροφόρων

 

Ήταν απολύτως λογικό και δίκαιο θα μπορούσε να πει κανείς, να είναι οι Μυροφόρες γυναίκες εκείνες που θα μάθαιναν πρώτες το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτές άλλωστε Τον ακολούθησαν σε όλη Του τη διαδρομή από τη σύλληψη ως τα βασανιστήρια και από εκεί ως το Γολγοθά και τη σταύρωση. Αυτές επέμειναν και μετά την ταφή Του να πάνε να τελέσουν τα νεκρικά και ταφικά έθιμα που όριζε η παράδοση. 

Οι γυναίκες αυτές δε φοβήθηκαν. Δε τις τρόμαξαν οι Φαρισαίοι που είχαν μόλις θριαμβεύσει φαινομενικά επί του "ταραχοποιού και αιρετικού" Ιησού. Δεν τις αποθάρρυναν οι -πάντα σκληροί και κακότροποι- Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο του "βασιλιά των Ιουδαίων". Δεν κρυφτήκαν σε κανένα σπίτι "διά τον φόβο των Ιουδαίων". Κοινωνία, ιερατείο και στρατιωτική δύναμη δε μπόρεσαν να τις κρατήσουν μακριά από τον αγαπημένο τους Δάσκαλο. Δε μπόρεσαν να τις αποτρέψουν από το να τελέσουν αυτά που έπρεπε για το σώμα του -όπως ακόμα νόμιζαν- κεκοιμημένου τους Δασκάλου. 

Και έτσι αυτές αξιώθηκαν πρώτες να πληροφορηθούν την Ανάσταση του Κυρίου από τον άγγελο που τις περίμενε στον ανοιγμένο και κενό τάφο. Αυτές έμαθαν πριν από όλους τους άλλους ότι ο θάνατος νικήθηκε και το κράτος του κατέρρευσε. Έμαθαν πως η Ζωή θριάμβευσε, πως ο τάφος δε μπορεί πλέον να τη συγκρατήσει και πως πλέον ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν. Έμαθαν πως ο δρόμος της συνάντησης άνοιξε επιτέλους! 

Ήταν εκείνες οι θαρραλέες γυναίκες, όπως και οι αναρίθμητες άλλες γυναίκες που ακολούθησαν το παράδειγμά τους και βάδισαν -κάτω από πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τους άντρες- τον δρόμο της πίστης και της αγιότητας, που κράτησαν όρθια την Εκκλησία ανά τους αιώνες και που φώναξαν σε ένα κόσμο φοβισμένο, εχθρικό, τυφλωμένο από προκατάληψη ότι αναστήθηκε ο Κύριος και πως ο τάφος είναι πια άδειος. Ήταν εκείνες που πρώτες είπαν το Χριστός Ανέστη! Κι εμείς όλοι σήμερα, και αυτή τη Κυριακή απαντούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Το πνεύμα

 

Όταν η θεία εξωτερική λατρεία εγκατέλειψε την εσωτερική λατρεία, εξέπεσε, και ο Θεός απέδειξε μέσα από μια αξιοσημείωτη αλυσίδα γεγονότων ότι το γράμμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το πνεύμα, ότι βρίσκεται εκεί για να οδηγεί απλώς το πνεύμα και, μάλιστα, είναι ανώφελο και ο Θεός το απορρίπτει αν αποτύχει το σκοπό του. 

Όπως το πνεύμα της φύσης εκτείνεται στα πιο στείρα βάθη για να ζωντανέψει, να διατηρήσει και να προκαλέσει την ανάπτυξη σε ο,τιδήποτε επιδεκτικό στην επιρροή του, έτσι και το πνεύμα του φωτός εξαπλώνεται εσωτερικά μεταξύ των εθνών για να εμψυχώσει παντού το νεκρό γράμμα μλεσω του ζωντανού πνεύματος. 

Γι' αυτό και βρίσκουμε έναν Ιώβ ανάμεσα στους ειδωλολάτρες, έναν Μελχισεδέκ σε παράξενα έθνη, έναν Ιωσήφ μαζί με τους Αιγύπτιους ιερείς, έναν Μωυσή στη χώρα των Μαδιανιτών, ως ζωντανές αποδείξεις ότι η εσωτερική κοινότητα εκείνων που μπορούν να λάβουν το φως ενώνονταν σε ένα πνεύμα και μία αλήθεια σε όλες τις εποχές και σε όλα τα έθνη. 

Karl Von Eckarthausen, Η μυστική εκκλησία των πεφωτισμένων, εκδ. Δαιδαλέος

Angra - Time

 

Μανιφεστειακό!!!

 

Δεν έχω πολλή  αγάπη για την πολιτική. Είναι ένα από τα τελευταία θέματα με τα οποία ασχολούμαι. Και δεν είμαι αριστερός. όποιος συζητήσει μαζί μου θα καταλάβει αμέσως πως δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις - γι' αυτό και δεν αρέσκομαι στις πολυλογάδικες αναλύσεις που λατρεύει ο αριστερός χώρος- σε θέματα ιδεολογικά, φιλοσοφικά κλπ. Η ενασχόληση μου με τη πολιτική και τη καθημερινότητα γίνεται αποκλειστικά και μόνο από την οπτική των μυστικών/μυστικιστών της Εκκλησίας και ίσως και τους μυστικιστές κάποιων άλλων δογμάτων και θρησκειών(Φραγκίσκου Ασίζης, Σααντί, Γουίλιαμ Πεν, Ταγκόρ,  Τικ Νιατ Χαν, κ.α.). Άλλωστε τα κύρια ενδιαφέροντα μου είναι η μυστική θεολογία/μυστικισμός και ο αποκρυφισμός. Και η υποστήριξή μου σε κόμματα της αριστεράς, κυρίως επειδή όταν έρχονται εκλογές κάποιον πρέπει να ψηφίσω(δε πιστεύω ούτε στην αποχή ούτε και στο λευκό), έρχεται μέσω αυτής της οδού. Διότι παρά τα πολλά και αρνητικά που μπορεί κάποιος να βρει στο χώρο της αριστεράς, ο χώρος αυτός  είναι πιο κοντά σε αυτό που διδάσκουν οι διάφοροι μυστικιστές. 

Θα μου πείτε γιατί τότε ασχολούμαι συχνά με θέματα πολιτικής; Επειδή σπάνια γράφω δημοσίως για θέματα που με ενδιαφέρουν πραγματικά. Όπως και σπάνια μιλάω για τέτοια θέματα. Αλλά και επειδή η πολιτική επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Επιπλέον είναι είτε ο τρόπος για να μειωθεί η αδικία είτε για να επιβληθεί. Οπότε αυτομάτως γίνεται η πολιτική και πνευματικό ζήτημα. 

Αυτά τα λίγα τα γράφω πρώτον επειδή είχα καιρό κάτι να γράψω για εμένα και επειδή όταν γράφω για εμένα αισθάνομαι πως είμαι κάποιος πολύ σπουδαίος(θα αρχίσω να μιλάω για εμένα σε τρίτο ενικό σε λίγο) αλλά και για να μη δημιουργηθούν προσδοκίες και παρεξηγήσεις. Και κάτι τελευταίο. Αν με ρωτούσε κάποιος ποια είναι η πολιτική ιδεολογία που αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ή να αναζητήσουμε εκεί κάποιες λύσεις, θα έλεγα πως είναι η αναρχία. Χωρίς να μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου ούτε και αναρχικό. 

Αυτά να τα διαβάσουν και μερικοί από την ενορία που νομίζουν ότι είμαι Συριζαίος...

ΥΓ. Είμαι πραγματικός παπάς, μη με ρωτάτε συνέχεια, στη Μεταμόρφωση Σωτήρος στη Πλάκα είμαι -για την ώρα τουλάχιστον- και από εδώ και πέρα όποιος με ξαναρωτήσει θα τον χρεώνω(θα βρω τρόπο) από πέντε ευρώ!!!

Ελεύθερος

 

"Όποιος είναι κύριος του εαυτού του, όποιος εξακριβώσει την ορμή που αυτός θέλει να είναι και η οποία είναι η ζωή του, αυτός είναι για μένα κάποιος που δεν έχει αφέντη, ένας ελεύθερος, ένας ανεξάρτητος, ένας αναρχικός". 

Από το βιβλίο του  Saul Newman, ο αναρχο-μυστικισμός του Gustav Landauer και η κριτική της πολιτικής θεολογίας, εκδ. Firebrand

Memento Mori - I Am

 

Ένα τρισάγιο...

Την πρώτη Μαϊου με αξίωσε ο Θεός, δεν μπορώ να το πω αλλιώς αφού υπήρξε μια αλυσίδα γεγονότων ώστε να βρεθώ εκεί, να τελέσω το τρισάγιο του Αλέξανδρου και του Γεώργιου Παναγούλη(και των γονιών τους). Εκτός του ότι ήταν ένα είδος τιμής για εμένα, να τελέσω το τρισάγιο αυτών των πραγματικά σημαντικών ανθρώπων, είχα και τη χαρά να γνωρίσω κοντινά συγγενικά τους πρόσωπα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η γλυκύτητά τους. Και η ευλάβειά τους. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι μια φυσική ευγένεια. Όπως και να 'χει ήταν μια συγκινητική στιγμή και για εμένα αφού δεν είχα την ευκαιρία να τιμήσω με κάποιον τρόπο τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Θεός να τους αναπαύει, τα δυο αδέρφια και τους γονείς τους. 

ΥΓ. Πριν κάποιους μήνες τέλεσα τρισάγιο για τη μνήμη του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου. Είναι μία από τις ομορφιές της πνευματικής ζωής, της εκκλησιαστικής ζωής. Ασχέτως με το τι πιστεύει ο κληρικός οφείλει να φροντίζει για τα πνευματικά ζητήματα όλων. Από τον αναρχικό ως τον χουντικό...

 

RIVERSIDE - The Depth Of Self-Delusion

 

Οι άγγελοι να σου φτιάξουν καφέ – αλλιώς, δεν αγιάζεις

 

Χαρακτηριστικό δείγμα της ύπνωσης που επικρατεί στον εκκλησιαστικό χώρο είναι και το ακόλουθο: Αν δει κανείς το αγιολόγιο της Εκκλησίας στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα βυζαντινά χρόνια, ίσως και μέχρι ένα σημείο στα χρόνια της τουρκοκρατίας θα δει πως ανάμεσα στους αγίους υπήρξαν άνθρωποι λαϊκοί, όχι κληρικοί εννοώ, με δουλειές, οικογένειες κλπ. Δεν ήταν μάρτυρες, δεν ήταν μοναχοί, δεν ήταν κληρικοί. Από ένα σημείο και μετά, η Εκκλησία(τουλάχιστον της Ελλάδος) αγιοκατατάσσει μόνο κληρικούς και σχεδόν αποκλειστικά μοναχούς ή μοναχές. Ένας άνδρας ή μία γυναίκα που δεν ανήκουν στις τάξεις των μοναχών ή των κληρικών δεν υπάρχει περίπτωση να αναγνωριστούν σαν άγιοι παρά μόνο αν σε ζωντανοί μετάδοση, κατεβαίνουν άγγελοι και τους φτιάχνουν το πρωινό τους καφεδάκι και ρίχνουν κι ένα καθάρισμα στο σπίτι. 

Αυτή η κατάσταση, αντίθετη με τη πρακτική αιώνων, ακόμα και από την Παλαιά Διαθήκη, βολεύει πολλούς. Βολεύει τους κληρικούς/μοναχούς διότι δημιουργείται ένα υφέρπων κληρικαλισμός, αυτόν τον οποίο περηφανευόμαστε πως έχουν οι Δυτικοί και όχι εμείς οι Ορθόδοξοι, οπότε κατέχουμε πια μια πιο προνομιούχο θέση στην μικροκοινωνία αυτή.  

Βολεύει όμως και τους λαϊκούς αφού με τη δικαιολογία πως η αγιότητα είναι υπόθεση που φορά ράσο, συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη, να αποτυγχάνουν στη προσέγγιση της αληθινής πίστης και της ουσιαστικής εκκλησιαστικής ζωής χωρίς να έχουν το παραμικρό πνευματικό βάρος. 

Δεν ρωτά λοιπόν, κανένας, γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν υπάρχουν πια λαϊκοί που να φτάνουν στην αγιοσύνη; Τότε, τι κάνει η Εκκλησία; Αποτυγχάνει στο έργο της, αυτό είναι το έργο της, να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αγιοσύνη, και απλά κάθεται και κοιτά; Έχει κρατήσει το μυστικό της αγιοσύνης μόνο για κάποια ξεχωριστά μέλη της; Ή απλά, όπως με την είσοδο πλατωνικών στοιχείων στη θεολογία της, έτσι και τώρα αφήνει, ανεπίσημα, να μπουν στη διδασκαλία και τη ζωή της στοιχεία που οδηγούν σε παρανοήσεις; Οποία κι αν είναι η απάντηση, θα δοθεί μόνο αν αρχίσουν να γίνονται ερωτήσεις...

Ότι λοιπόν, κανείς μα κανείς, δεν έχει σκεφτεί τόσους αιώνες να αναρωτηθεί γιατί η Εκκλησία αγιοκατατάσσει μονάχα ρασοφόρους, δείχνει πως η πνευματική μας κατάσταση, λαϊκών και κληρικών, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλή. Έχουμε πέσει σε βαριά χειμερία νάρκη και το ξύπνημα θα αργήσει πολύ...

While Heaven Wept - The Furthest Shore

 

Ο Παράνομος και ο Κακοποιός

 

Τελικά, ο παράνομος δεν είναι κακοποιός. Ο κακοποιός μπορεί να δρα παράνομα ή και νόμιμα αλλά ο παράνομος δε δρα κακοποιητικά ακόμα και αν χρησιμοποιεί βία. Ο κακοποιός θα δράσει εναντίον κάποιου πιο αδύναμου -είτε λόγω θέσης είτε λόγω οπλισμού- ενώ ο παράνομος κινείται εκτός των ορίων του νομικού συστήματος. Εδώ μια παρένθεση. Δύο οι μεγάλες απάτες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το νομικό σύστημα και τα φιλοσοφικά συστήματα. Κλείνει η παρένθεση. 

Για να πιάσουμε την περίπτωση του Παλαιοκώστα, του μακαρίτη. Ο Παλαιοκώστας δεν άσκησε βία σε κάποιον αθώο ούτε και λήστεψε ή έκλεψε κάποιον φτωχό βιοπαλαιστή. Αφθονούν οι ιστορίες για αμάξια που έκλεψε ώστε να δραπετεύσει ή να διαφύγει της σύλληψης και τα οποία βρέθηκαν με χρήματα μέσα ως αποζημίωση. 

Αντίθετα οι τράπεζες, συχνοί στόχοι του συγκεκριμένου παρανόμου, πολλές φορές ασκούν βία επί των ασθενέστερων οικονομικά ανθρώπων, παίρνοντάς τους τα σπίτια αφού τους έχουν "παγιδέψει" σε έντοκους δανεισμούς. Και τους έχουν παγιδέψει είτε με συνεργασία είτε με την ανοχή του κράτους, τη διαφήμιση μέσω των ΜΜΕ και τις εντολές των μεγάλων κεφαλαιούχων της χώρας. 

Ο Χριστός, θυμίζω ως δεύτερη παρένθεση με αυτούς ακριβώς τους τραπεζίτες και τοκογλύφους(το ίδιο είναι) της εποχής Του τα έβαλε στον Ναό. Επειδή ο Χριστός όμως είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος δεν πήρε τίποτα από τα χρήματα και τα εμπορεύματα αλλά τα σκόρπισε.

Ίσως και για αυτό ο Κύριος επάνω στον σταυρό δε ζήτησε μετάνοια από το ληστή, πόσο μάλλον έμπρακτη -έτσι κι αλλιώς δε προλάβαινε για κάτι τέτοιο- αλλά αρκέστηκε στην ομολογία πίστεως του ληστή. Επειδή ο ληστής ήταν μεν παράνομος - για τον νόμο των ανθρώπων - αλλά όχι κακοποιός. 

Memento Mori - The Caravan of Souls

 

Ληστές, Βασιλείς και η Παράδοξη Δικαιοσύνη του Παραδείσου

 

Είναι μάλλον απίθανο - σε συνέχεια του χθεσινού κειμένου- ο Χριστός να ευλόγησε ή έστω να ανέχθηκε τη δράση του εκ δεξιών ληστή. Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως ο ληστής, από τη στιγμή που αποδέχεται τον Ιησού ως Κύριο και Θεό του, αποκηρύσσει τη βίαιη δράση του. Αυτό θα μπορούσε να σας το γράψει ο κάθε θεολόγος, οποιουδήποτε δόγματος. 

Όπως επίσης πολύ πιθανό είναι να κάνουν αποδεκτή τη θέση του Ιωάννης Μαξίμοβιτς(άγιος για την Υπερόριο Ρωσική Εκκλησία, ίσως και για το Πατριαρχείο Μόσχας, δεν είμαι σίγουρος αλλά και για τους Σέρβους)ο οποίος θέλοντας να υπερασπιστεί την αγιότητα του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας, όταν του υπέδειξαν τα σφάλματα και τα εγκλήματά του, απάντησε πως οι ηγέτες ενός λαού κρίνονται διαφορετικά. Το ίδιο θα έλεγε κάποιος πως ισχύει για τον Δαβίδ τον προφήτη, τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Ιωάννη Βατατζή και άλλους. 

Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω σε αυτό. Θα μπορούσα δηλαδή ειδικά για την αγιότητα του Τσάρου αλλά τέλος πάντων, δεν είναι το θέμα μου αυτό. Αν οι ηγέτες κρίνονται διαφορετικά, τότε γιατί δε κρίνονται διαφορετικά και αυτοί που μάχονται εναντίον μιας καταπιεστικής δύναμης; Ή μήπως και αυτοί οι ληστές(με αυτό το χαρακτηρισμό περιγράφονται οι Εβραίοι που αντιστέκονταν στη ρωμαϊκή κυριαρχία)  δεν είναι ηγέτες του λαού τους εφόσον όλοι οι Εβραίοι περίμεναν τον Μεσσία που θα τους έσωζε από τους Ρωμαίους; Άρα και οι ληστές ηγούνταν ενός κινήματος, ενόπλου, που περίμενε τον Μεσσία να ολοκληρώσει το έργο του κινήματος αυτού. 

Τότε, γιατί να μη κριθεί και ο ληστής διαφορετικά από τον έμπορο, τον λογιστή, τον αγρότη; Γιατί να μην αγνοηθούν τα αμαρτήματά του; Αν θεωρήσουμε πως διαφορετικά κρίνονται οι ηγέτες αυτό δε μπορεί να ισχύει μόνο για τους εστεμμένους(τι αγάπη κι αυτή που δείχνει η διοικούσα Εκκλησία σε αυτούς) αλλά για όλους τους ηγέτες. Και όχι μόνο τους φέροντες αξιώματα, αλλά και αυτούς που γεννιούνται στο πεδίο της μάχης ή της αντίστασης. 

Ναι, υπάρχουν και εδώ επιχειρήματα της επίσημης θεολογίας αρκετά πειστικά αλλά μια που το κείμενο είναι δικό μου -και δεν διεκδικεί δάφνες θεολογικού υψηλού στοχασμού-  θα το αφήσω έτσι ως τροφή για σκέψη...

Θάρρος και ελευθερία

 

Το πολιτικό θάρρος, στην ουσία, μπορεί να αναδυθεί μόνο από την ελεύθερη ευθύνη, ελεύθερων ανθρώπων.

Dietrich Bonhoeffer, ο ενήλικος κόσμος, εκδ. Firebrand

Thunderstorm - Vision Of Death