Ένας γάτος αποχαιρετά αυτόν τον κόσμο

Σήμερα το πρωί,γυρνώντας από την εκκλησία,βρήκα τον Αφρικανό.Ο Αφρικανός είναι ένας από τους πρώτους γάτους που μάζεψα εδώ στο σπίτι,όταν πρωτοήρθα στα Κύθηρα.Και ο γεροντότερος.
Τον βρήκα ζαρωμένο,αδυνατισμένο ,χωρίς να μπορεί να κουνηθεί καλά καλά ή έστω να ανοίξει τα μάτια του.Ο χρόνος και τα γηρατειά δεν έχουν,βλέπετε,ιδιαίτερα φιλόζωα αισθήματα.
Πάντα μου κάνουν εντύπωση τα ζωάκια όταν πλησιάζει η ώρα τους.Δεν γκρινιάζουν ,δεν αγχώνονται,δεν παραπονιούνται.Δεν καταριούνται θεούς ,δαίμονες ή ανθρώπους.Ένα σάστισμα μόνο βλέπεις στα μάτια τους.Και μια θλίψη.Ίσως επειδή δεν έχουν ομιλία γι'αυτό και είναι τόσο εκφραστικά.



Του πήγα λίγο νεράκι.Δυσκολεύτηκε αλλά ήπιε λίγες γουλιές.Και μετά βρήκε μια σκιά να ξαπλώσει.Του καθάρισα τα αγριόχορτα για να είναι πιο άνετος.Με κοίταξε,κατάφερε να ανοίξει τα μάτια του πια,και άφησε ένα παραπονεμένο νιαούρισμα.
Ξέρω ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή για τα ζώα.Η ψυχή που έχουν(και διαφέρει από αυτή των ανθρώπων)διαλύεται.Επιτελούν το σκοπό τους,μας διδάσκουν,μας ψυχαγωγούν,πολλές φορές μας οδηγούν και πιο κοντά στον Θεό. 
Παρ'όλα αυτά θα ήθελα να ξέρω ότι θα ξανασυναντηθώ με όλα αυτά τα αδέσποτα που φροντίζω κατά καιρούς!