Σάββατο του Λαζάρου

 

Όταν ο Χριστός έμαθε πως ο Λάζαρος πέθανε, δάκρυσε. Και όσοι ήταν γύρω Του θαύμασαν πόσο αγαπούσε ο Χριστός τον φίλο Του. Αργότερα, όταν ο Χριστός ρώτησε τη Μάρθα, την αδερφή του Λαζάρου αν πιστεύει ότι θα αναστηθεί ο αδερφός της και αυτή απάντησε πως θα αναστηθεί την Έσχατη Ημέρα, ο Χριστός της απαντά "εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή". Και τέλος ο Χριστός ανασταίνει τον Λάζαρο φωνάζοντας "Λάζαρε δεύρο έξω". 

Στην ευαγγελική περικοπή που διηγείται την Ανάσταση του Λαζάρου είναι ξεκάθαρη η ταύτιση της αγάπης με τη ζωή. Ο Χριστός δακρύζει όταν μαθαίνει πως ο φίλος Του πέθανε γιατί τον αγαπά. Και μας δείχνει πως ναι, είναι φυσιολογικό, θεμιτό και πλήρως αποδεκτό να λυπόμαστε όταν ένας φίλος μας πεθαίνει, παρ' ότι πιστεύουμε στην Ανάσταση. Και εξαιτίας αυτής της αγάπης ο Ιησούς πηγαίνει στο σπίτι του φίλου Του. Από αυτή την αγάπη ορμώμενος βρίσκει τις αδερφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία για να τις παρηγορήσει, αυτή η αγάπη είναι που θα τον οδηγήσει στον τάφο του Λαζάρου όπου και θα τον αναστήσει. Ο Χριστός είναι η ζωή και η ανάσταση όπως μας λέει, όχι η μελλοντική αλλά η εδώ και τώρα. Οι κεκοιμημένοι μας ζουν μαζί με τον Χριστό. Όταν προσερχόμαστε στην εκκλησία δε συναντούμε μόνο τον Χριστό σε κάθε λειτουργία, αλλά και τους κεκοιμημένους μας οι οποίοι ζουν διά και εν Χριστώ.

Ο Χριστός είναι η ανάσταση, ο Χριστός είναι η ζωή, ο Χριστός είναι η αγάπη. Είναι η πηγή τους, είναι Αυτός που ενώνει και τα τρία γιατί χωρίς το ένα τα άλλα χάνουν το νόημά τους ή δεν πραγματοποιούνται. Η αγάπη δίνει νόημα στη ζωή και η πραγματική, με νόημα ζωή, οδηγεί στην ανάσταση. Μια ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι ζωή και δεν μπορεί να φτάσει στην ανάσταση. Τώρα λοιπόν, που ετοιμαζόμαστε να μπούμε στη Μεγάλη Εβδομάδα ας μην αναρωτηθούμε αν νηστέψαμε αρκετά ή αν κάναμε αρκετές γονυκλισίες, ούτε καν αν πήγαμε σε αρκετές λειτουργίες και ακολουθίες. Ας αναρωτηθούμε αν ζήσαμε πραγματικά και αν αγαπήσαμε πολύ.

Το καθήκον

 

"Μα υπάρχει -σεις κρίνετε- υψηλότερο καθήκον και εξόφληση χρέους από του να κλαίω με όσους κλαίουν, να διαμαρτύρομαι με όσους δίκαια διαμαρτύρονται και να επιζητώ να συγχαρώ κάποτε με τη χαρά, που πρέπει να έρθει και στα παιδιά του Θεού που στερούνται· εγώ ο ταπεινός λειτουργός και εργάτης Του;" 

π.Γεώργιος Πυρουνάκης - Η θεολογία και το έργο ενός ελεύθερου ανθρώπου, Φωτεινή Οικονόμου, εκδ. Αρμός

String Demons - Ας ερχόσουν για λίγο

 

Δημιουργώντας μια κόλαση δική μας

Μπορεί οι άνθρωποι να υποστηρίζουν πως κυνηγούν ή αποζητούν έναν παράδεισο αλλά συνήθως αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι η κόλαση. Πολλές δε φορές συγχέουμε αυτά τα δύο και αυτό που ονομάζουμε παράδεισο είναι στην πραγματικότητα μια κόλαση. Έτσι κυνηγώντας έναν φανταστικό παράδεισο που δεν επιθυμούμε πραγματικά ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε εχθρούς γύρω μας, ένα κόμμα, μια ομάδα, μια θρησκεία, μια ιδεολογία, συγγενείς, γείτονες, γνωστούς και σε αυτούς χρεώνουμε όχι μόνο τα κακά που μας συμβαίνουν αλλά και τα μελλοντικά που θα έρθουν. Ο δρόμος μας προς τον παράδεισο γίνεται ένας δρόμος στρωμένος με τυφλή οργή και κατάρες. Και τελικά παραχωρούμε όλο τον έλεγχο της ζωής μας σε αυτούς τους -είτε υπαρκτούς και ορατούς είτε ανύπαρκτους και αόρατους- εχθρούς σε βαθμό που να μη ζούμε πια ουσιαστικά. Και ακόμα κι αν θριαμβεύσουμε εις βάρος όλων αυτών των εχθρών -και υπό τη σπάνια προϋπόθεση πως δε θα δημιουργούμε συνεχώς νέους- και φτάσουμε σε αυτόν τον πολυπόθητο παράδεισο που υποτίθεται πως αναζητούμε, θα διαπιστώσουμε πως η φωτιά και οι φλόγες που τόσο καιρό εκπνέαμε τον έχουν τελικά κατακαύσει και τον έχουν μετατρέψει σε μία κόλαση απέραντη.

Αγάπη, ταπεινότητα, θέωση, ατομικότητα

 

Ο χριστιανισμός στο παρελθόν ήταν ασυνήθιστα πλούσιος, πολυποίκιλος και πολυμερής. Στο Ευαγγέλιο, στις επιστολές των Αποστόλων, στην αγιοπατερική γραμματεία και στην εκκλησιαστική παράδοση μπορεί να βρεθεί η θεμελίωση των διαφόρων θεωρήσεων του χριστιανισμού. Η θεώρηση του χριστιανισμού ως θρησκείας της ατομικής σωτηρίας, καχύποπτης προς κάθε δημιουργία, στηρίζεται αποκλειστικά στην ασκητική αγιοπατερική γραμματεία, η οποία δεν είναι ολόκληρος ο χριστιανισμός, όπως δεν είναι και ολόκληρη η αγιοπατερική γραμματεία. Η "Φιλοκαλία" σαν να επισκίασε όλα τα υπόλοιπα. Στον ασκητισμό εκφράστηκε η αιώνια αλήθεια, η οποία υπάρχει στον εσωτερικό πνευματικό δρόμο ως ένα αναπόφευκτο στοιχείο του. Δεν είναι όμως η πληρότητα της χριστιανικής αλήθειας. Ο ηρωικός αγώνας με τη φύση του παλαιού Αδάμ, με τα αμαρτωλά πάθη φανέρωσε μια γνωστή πλευρά της χριστιανικής αλήθειας και την υπερτόνισε σε συντριπτικό βαθμό. Οι αλήθειες, οι οποίες αποκαλύπτονται στο Ευαγγέλιο και τις αποστολικές επιστολές, πέρασαν σε δεύτερο πλάνο, παραμερίστηκαν. Στη βάση του συνολικού χριστιανισμού, στη βάση του συνολικού πνευματικού δρόμου του ανθρώπου, του δρόμου της σωτηρίας για την αιώνια ζωή, υπάρχει η ειρήνευση. Ο άνθρωπος θα πρέπει να ειρηνεύσει, όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν από μόνα τους. Η ταπεινότητα καλύπτει και καταπιέζει την αγάπη, η οποία αποκαλύπτεται στα Ευαγγέλια και είναι το θεμέλιο της Καινής Διαθήκης του Θεού με τον άνθρωπο.

[................................................]

Ο Χριστός μας κληροδότησε πως πριν απ' όλα πρέπει να αγαπούμε τον Θεό και να αγαπούμε τον πλησίον, να αναζητούμε πριν απ' όλα τη Βασιλεία του Θεού, την τελειότητα, σαν την τελειότητα του Ουράνιου Πατέρα. Η "Φιλοκαλία" στην οποία δεν περιλαμβάνονται τα πιο σημαντικά μυστικιστικά έργα του Μαξίμου Ομολογητή, του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου και άλλων είναι πριν απ' όλα μια συλλογή ηθικών ασκητικών διδαχών για μοναχούς και όχι έκφραση της πληρότητας του χριστιανισμού και των δρόμων του. Δεν είναι μόνο το πνεύμα του Ευαγγελίου και των αποστολικών επιστολών, αλλά και το πνεύμα της ελληνικής πατρολογίας στα πιο βαθιά της ρεύματα, απ' ό,τι για παράδειγμα το μονόπλευρο πνεύμα ορθοδοξίας του Θεοφάνη του Έγκλειστου. Φυσικά στον Θεοφάνη τον Έγκλειστο υπάρχουν πολλά σωστά και αιώνια, ιδιαίτερα στο καλύτερο βιβλίο του "Ο δρόμος προς τη σωτηρία", αλλά η σχέση του με τη ζωή του κόσμου είναι παρακμιακή, φοβική, είναι ένας λειψός και τραυματισμένος χριστιανισμός. Κεντρική ιδέα στην ανατολική πετρολογία ήταν η ιδέα της θέωσης, η θεοποίηση της πλάσης, η μεταμόρφωση του κόσμου, του σύμπαντος και όχι η ιδέα της ατομικής σωτηρίας.

Νικολάι Μπερντιάεφ, Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας

Mahalle - Απάνω στην τριανταφυλλιά (Παραδοσιακό)

 

Το φίδι του εγωισμού

 

Ο εγωισμός είναι ένα πολύ ύπουλο φίδι που συνήθως, όμως, εμφανίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε. Και μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μας έχει δηλητηριάσει. Ας πάρουμε δυο πολύ συνηθισμένες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους. "Δε θέλω να στεναχωριέσαι" λένε ή "θέλω οι δικοί μου άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι". Οι δυο φαινομενικά αθώες αυτές εκφράσεις έχουν το δηλητήριο του εγωισμού να τις διαποτίζει. Εγώ είμαι αυτός που θέλει ή δε θέλει από τον άλλον να βρίσκεται σε μια κατάσταση. Το πρόβλημα μετατίθεται από τον άλλον, που το έχει πραγματικά, σε μένα που γίνομαι αυτόματα το επίκεντρο της κουβέντας και της ζωής του. Απαιτώ ουσιαστικά από τον άλλον να είναι χαρούμενος ή ευτυχισμένος ώστε να μην ενοχλούμαι εγώ. Πολλοί, ίσως και όλοι, που χρησιμοποιούν αυτές τις εκφράσεις δεν το συνειδητοποιούν αυτό και δε θεωρούν πως έχουν τέτοια πρόθεση κι όμως έχουν ήδη γίνει ο καθοριστικός παράγοντας το κέντρο γύρω από το οποίο θα πρέπει να κινείται η ζωή του κάθε άλλου.     

Canzoniere Grecanico Salentino · Ballake Sissoko - E chorà tu anemu

 

Για τα κόμματα

Όταν υπάρχουν κόμματα σε μια χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι, αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό. 

Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.

Έπεται ότι -παρεκτός από έναν πολύ μικρό αριθμό τυχαίων συμπτώσεων- τα μέτρα που αποφασίζονται και εκτελούνται είναι αντίθετα στο δημόσιο αγαθό, στη δικαιοσύνη και την αλήθεια. 

Εάν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα πιο ευρηματικό.

Συνύπαρξη αντί ανεκτικότητας

 

Η ανεκτικότητα δεν είναι το ζητούμενο. Δεν είναι αρετή η ανεκτικότητα. Ανεκτικότητα δείχνει αυτός που ανέχεται κάτι που δεν του αρέσει αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να το διώξει, να το εξαφανίσει. Αυτός που είναι ανεκτικός, το κάνει από θέση ισχύος. Αυτό που είναι αρετή όμως δεν είναι αυτό. Είναι η εξάλειψη της ισχύος του ενός απέναντι στον άλλο. Η ανεκτικότητα κρύβει μια διαρκή ανισότητα και μια απειλή δίωξης. Το ζητούμενο είναι η συνύπαρξη. Εκεί κρύβεται η αγάπη, η ισότητα, η ζύμωση, η δημιουργία. Η συνύπαρξη παραμένει, η ανεκτικότητα αίρεται. 

Ανισότητα μέσω μεταφορών

 

Οι άνθρωποι κινούνται μια χαρά με τα πόδια τους. Το πρωτόγονο αυτό μέσο μετακίνησης θα φανεί σε μια πιο επιμελή ανάλυση ακόμη αποτελεσματικότερο, αν το συγκρίνουμε με τα χάλια των ανθρώπων στις σύγχρονες πόλεις ή σε εκβιομηχανισμένα αγροκτήματα. Θα φανεί ιδιαίτερα ελκυστικό, από τη στιγμή που θα καταλάβουμε ότι οι αμερικάνοι σήμερα βαδίζουν κατά μέσο όρο τόσα χιλιόμετρα όσα και οι πρόγονοί τους -τα περισσότερα απ' αυτά μέσα σε σήραγγες, χώρους πάρκινγκ και καταστήματα.

Οι άνθρωποι που πηγαίνουν με τα πόδια είναι λίγο-πολύ ίσοι. Οι άνθρωποι που εξαρτώνται αποκλειστικά από τα πόδια τους κινούνται όπως θέλουν, με ταχύτητα 4-6 χιλιόμετρα την ώρα, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και προς οποιονδήποτε τόπο στον οποίο δεν τους απαγορεύουν την πρόσβαση οι νόμοι ή η φύση. Μία βελτίωση αυτής της εκ γενετής κινητικότητας με μια νέα τεχνολογία των μεταφορών θα πρέπει να περιμένουμε πως θα κατοχυρώσει τις αξίες αυτές και θα προσθέσει και ορισμένες καινούργιες, όπως μεγαλύτερη εμβέλεια, εξοικονόμηση χρόνου, άνεση ή περισσότερες δυνατότητες για τους ανάπηρους. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα. Απεναντίας, η ανάπτυξη της βιομηχανίας των μεταφορών έφερε παντού τα αντίθετα αποτελέσματα. Από τη στιγμή που οι μηχανές της μπόρεσαν να κινητοποιήσουν μεγαλύτερη από μία συγκεκριμένη ενέργεια ανά επιβάτη, η βιομηχανία αυτή έκανε πιο άνισους τους ανθρώπους μεταξύ τους, περιόρισε την κινητικότητα τους σε ένα σύστημα βιομηχανικά προσδιορισμένων δρόμων και δημιούργησε πρωτοφανή στενότητα χρόνου. Όταν η ταχύτητα των οχημάτων τους ξεπερνά ένα κατώφλι, οι πολίτες γίνονται καταναλωτές μεταφοράς στον καθημερινό κύκλο από το σπίτι στη δουλειά και τανάπαλιν. Τον κύκλο αυτόν το υπουργείο εμπορίου των ΗΠΑ τον ονομάζει "εκδρομή" σε αντιδιαστολή προς το "ταξίδι" για το οποίο οι αμερικάνοι φεύγουν από το σπίτι με την οδοντόβουρτσά τους. 

Περισσότερη ενέργεια στο σύστημα μεταφορών σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται ταχύτερα σε μια μεγαλύτερη έκταση κατά τη διάρκεια της κάθε μέρας.  Η ημερήσια ακτίνα του κύκλου που διανύει ο καθένας αυξάνεται σε βάρος της δυνατότητας να συναντήσει τυχαία ένα γνωστό ή να διασχίσει το πάρκο πηγαίνοντας στη δουλειά. Οι λίγοι απολαμβάνουν εξαιρετικά προνόμια, που τα πληρώνουν με την υποδούλωσή τους οι πολλοί. Μία ελίτ διανύει απεριόριστες αποστάσεις κατά τη διάρκεια μιας ζωής πανάνετων ταξιδιών, ενώ η πλειονότητα ξοδεύει ένα ολοένα πιο μεγάλο κομμάτι της ζωής της σε εκδρομές που κάνει άθελά της. Οι λίγοι καβαλάνε τα μαγικά χαλιά τους, για να ταξιδέψουν από το ένα μακρινό σημείο στο άλλο(η εφήμερη ύπαρξή τους τα καθιστά σπάνια και ελκυστικά), ενώ οι πολλοί αναγκάζονται να κάνουν εκδρομές ολοένα πιο μακρινές και ολοένα πιο γρήγορα και να σπαταλούν ολοένα περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστούν για τις εκδρομές τους και να συνέλθουν μετά από αυτές.

Ιβάν Ίλιτς, Ενέργεια και ισοτιμία(Στον σοσιαλισμό φτάνεις μόνο με ποδήλατο), εκδ. Νησίδες.

Συμπεθέρα (Ικαριώτικος) - ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ ΠΙΣΤΙΟΛΗΣ

 

Ασ' τον να κάνει ό,τι θέλει, άντρας είναι

Κάθε φορά που ακούω -και είναι πολλές οι φορές αυτές- μια μάνα να λέει: "άσ'το το παιδί να κάνει ότι θέλει, άντρας είναι" για το αγοράκι της, δε ξέρω αν θα πρέπει να θυμώσω ή να λυπηθώ, Να θυμώσω για τη διαιώνιση της ανοησία και του κακού τρόπου ανατροφής των παιδιών μας ή να λυπηθώ για ένα ακόμα αγόρι που δε θα ενηλικιωθεί και δε θα ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα ποτέ και ακόμα περισσότερο για τις κοπέλες/τη κοπέλα που θα βρεθούν/εί στο δρόμο του. Αυτή η νοοτροπία ότι ο άντρας πρέπει από μικρός να μάθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι ένα μικρό μόνο δείγμα του πόσο κακοί γονείς είμαστε διαχρονικά και πόσο στραβά χτίζουμε τη κοινωνία μας. Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, ίσως και λίγα να λέω. Ποιος ξέρει;

Ούγκο Τσάβεζ: Είμαι Χριστιανός

Αγαπώ τον Ιησού Χριστό. Είμαι Χριστιανός. Κλαίω όταν βλέπω αδικία, παιδιά να πεθαίνουν από τη πείνα.

Είμαι Χριστιανός. Θέλω ένα κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πετύχουμε ειρήνη.

-Ούγκο Τσάβεζ

Alkyone - Nanourisma